Wat nu als je het gevoel hebt dat wederkerigheid ontbreekt? Dat je bepaalde verwachtingen hebt van het vraaggezin die niet ingelost worden? Dat overkomt niet alleen steungezinnen maar ook coördinatoren. Zo had één van onze coördinatoren veel tijd besteed aan het organiseren van een damesfiets met twee zitjes, zodat een Eritrese alleenstaande moeder niet alles meer lopend hoefde te doen met haar kroost. Enigszins verrast merkte ze dat ze niet bedankt werd, alsof het vanzelfsprekend was. Na een speurtocht op internet ontdekte ze dat er in Noord-Afrika op een andere manier met dankbaarheid wordt omgegaan. Daar zijn beleefdheidsfrasen, als dankjewel, ondermijnend voor de relatie omdat het vanzelfsprekend is dat je elkaar helpt (uiteraard tot op zekere hoogte).
Ook kunnen er andere situaties zijn waarin je je als steungezin niet gewaardeerd of gezien voelt, alsof dat wat je geeft vanzelfsprekend is of zelfs gezien wordt als iets waar het vraaggezin recht op heeft. Als je zoiets ervaart, is het belangrijk om dat met je coördinator te bespreken. Het is belangrijk om dit gevoel te uiten en een goede manier te vinden om ermee om te gaan. Soms is het de oefening om daar als steungezin genoegen mee te nemen en te aanvaarden dat er oorzaken zijn die we niet kennen waardoor een ouder op dit moment niet in staat is om iets te geven. Ook dat kan verrijkend zijn, leren om iets te geven en werkelijk niets terug te verwachten, zelfs geen waardering of dankjewel …