INTERVIEW STEUNGEZIN

Ik gooi niet zomaar de handdoek in de ring

Al bijna twee jaar gaan twee zusjes van 8 en 11 jaar in het weekend naar hun steungezin. De steunmoeder kijkt met trots naar hoe het nu gaat. Het was een weg met veel hobbels. Door open in gesprek te gaan en te blijven met de vraagouders hebben ze de moeilijkheden samen overwonnen.

Wat waren aan het begin jullie verwachtingen?

‘We zijn er gewoon blanco ingestapt. We hoopten iets bij te kunnen dragen, door een stabiele, rustige omgeving met liefde en structuur te bieden waarin een kind mee zou kunnen draaien.’

Hoe verliep de kennismaking?

‘Het was een prachtige zonnige dag, we zaten buiten. Een van de meiden vond het heel spannend, maar al snel stonden ze me in de keuken te helpen. Hun moeder was heel open, alles kwam meteen op tafel. We hebben het over ons heen laten komen. Het voelde al snel gezellig met de meiden. Maar je hebt dan nog steeds geen idee hoe het zal zijn.’

Waren de verwachtingen van jullie steun aan dit gezin duidelijk?

‘De afspraken hebben we samen gemaakt. Dat ging heel goed en was duidelijk. Wat minder duidelijk was dat één van de kinderen een rugzakje had, een kind met een gebruiksaanwijzing die er niet was … Meedraaien in ons dagelijks bestaan is tot nu toe nog niet vanzelfsprekend. We hebben ons aangepast, aan wat kan.’

Wat waren moeilijke momenten?

‘Het gedrag van dit meisje. Als ze de kont tegen de krib gooide, boos was, gesloten en brutaal. Of strijd had met haar zusje om het speelgoed waarmee ze wilde spelen. De meiden zijn heel anders dan onze jongens. Ik kon dan geen gesprek met haar voeren, haar dingen uitleggen zoals ik dat met onze jongens doe. Daarin moesten we ons eigen gedrag, ons opvoedrepertoire aanpassen, andere dingen uit de kast halen. En dan nog ging het niet goed met haar. Dat was wennen en gaf me twijfels. Ik had me gecommitteerd en ik wilde het laten slagen. Ik gooi niet zomaar de handdoek in de ring. Maar ik vroeg me af en toe wel af: vindt ze het nou wel echt leuk hier? En het kostte me ook veel energie.’

Wat heeft je geholpen tijdens die moeilijke momenten?

‘Erover praten. Met mijn man, de coördinator en de moeder van de meiden. De gesprekken met hun moeder waren altijd heel open. Ze herkende het gedrag van de meiden. Ze waren hier precies hetzelfde als thuis. En we hebben de frequentie veranderd en uiteindelijk de meiden niet meer samen laten komen, maar apart. Het was steeds zoeken, maar dat heeft wel gewerkt.’

Waar ben je trots op?

‘Waar we nu staan. Alles heeft een plekje gevonden. Dat de moeder en ik een open gesprek voeren met wederzijds respect. En dat die gesprekken ook iets toevoegen.’

Wat is jullie boodschap aan andere buurtgezinnen?

‘Hou vol! Blijf open staan. Pas onuitgesproken verwachting aan. Volg je gevoel, spreek je uit, bewaak je eigen grenzen en investeer in de relatie!’